Atalet

Tembellik yani. Tembel olduğum aşikar.Başladığım bir kitabı bile bitiremiyorum.Bazen başladığım bir işi bitiremediğim de oluyor.Başladığım bir filmi bitirebiliyorum sadece.Yalnızca filmler mi beni heyecanlandırıyor ,bilmem ki.. Yada sürdürmek.Yeni tanıştığın ve hoşlandığın birisiyle arkadaşlığını sürdüremiyorum çoğu zaman.Dostlukları da zor bela devam ettiriyorum sanki. Bitiremiyorum,sürdüremiyorum filmler dışında.. Bir işe girişmek ,onu sürdürmek ve nihai hedefte bitirmek.Ne kadar uçuk geliyor bana.Pes etme eğilimi,vazeçme temayülü normalin çok üstünde.Bu değerlerle bu bünye ne kadar sürer?Ne kadar devam eder? Sürdürebilir olması için bir projenin bana heyecan vermesi lazım. O yüzden aşık olmadan kız arkadaşım olmaz.Gizem olmadan,beynimde fırtınalar koparmayan bir kitap okunmaz.Sadece para kazanmak için bir işe girişilmez.Yüce hedefleri olmalı.Maddi yanıma değil duygularıma ,hislerime hitap etmeli. Hep böyle miydim yoksa depresyon mu geçiriyorum.Hatırladığım kadarıyla ben hep böyleydim bir kaç istisnalar dışında.Belki de hayatım hep nevrotik bir krizde geçiyordur ve bunu ilk kez otuzlu yaşımda keşfediyorumdur.Yani ben şimdi çok mu şey kaybettim,fırsat mı teptim?.Bilmem. Bu sözleri ederken kime kızıyorum acaba?Kendime mi?Çevresel şartlara mı?Kadere mi?Kadere kızmak istemem.Bunları bana yazdıran saik nedir? bir pazar günü yalnızlığı mı? Çözüyordum oysa.Yalnızken nasıl mutlu olabilir sorusunu çözüyordum.Az kaldı. İnsan hakikaten bir muamma .En başa dönersek.Tarihin başlarına .Sokrates in dediği gibi "kendini tanı" ya. O zaman ben kendimi keşfediyorum.ve bu yalnızken oluyor.kendimi tanırken hayat denen mucizevi olayı da deşiyorum.Onu da keşfediyorum.