Hayatından Umudunu Yitirmiş Adam

Yaşadığı kentte 3 gündür elektrik yoktu.O ise buna hiç aldırmıyordu.Karanlığı seven yapısı vardı.Karanlıkta saatlerce oturabilirdi.Kafasından bir sürü şey geçiriyordu.Ama son zamanlarda düşünecek bir şeyi kalmamıştı.Ona düşünmekten zevk aldığı ,veyahut heyecan duyacağı meseleler ne kadar da azalmıştı. O yüzden karanlıkta kalmak da Ona çok da keyif vermemeye başladı. Evindeki kablolu ve internete ne kadr da muhtaçtı şimdi.Neden kendine bir jeneratör almamıştı? Pişmanlıklarla dolu hayatında bir bu eksikti.Oysa adamlar bas bağırıyordu;enerji darboğazından bahsediyorlardı.
Düşünecek hiç bir şey kalmadı.Hayatındaki müthiş belirsizlik Onun elini ayağını bağlamıştı.Hayatının tüm gidişatını meçhule bırakmıştı.Nerde ne olacağını kendisi bilmiyordu.Ne zaman evleneceği,kaç çocuk yapması gerektiği veyahut hangi işte ne kadar kalacağı ,maaşının ne kadar olacağından öngörüsü yoktu,öngörüden öte bir tahmini bile yoktu.
Başaramamıştı.Hayat projesinde sınıfta kalmıştı.Bir kez daha şans verilse hani uğraşırdı belki.Ama kimseye ikinci şans vermemişlerdi,ikinci bir hayat şansı. Onun için ikinci bahar da hayat gibi imkansızdı.İkinci bahar bir şarkı sözü olabilirdi en fazla.Öyle de olacak gibi.Bu umutsuzuk onu karanlık dehlizlere itiyordu gün,gün..Ümitsizlik bataklığına gömülmüştü.Işık göremiyordu.
Kurtuluş yoktu.İçine düştüğü bu bataklıktan kurtulması neredeyse imkansızdı.Kurtulmak için en ufak bir teşebbüsü bile yoktu.Hayata dair müthiş bir hayalkırıklığı vardı geriye kalan,Bu içten içe kendini kemiriyordu ve geleceği ait tüm beklentileri yok ediyor ya da karamsarlığa ,hiçliğe atıyordu.Vücudu Ona yalnızca günlük beşeri ihtiyaçlarını bahşediyordu.Bir gün geldi şöyle düşündü:"vücudum bana engel oluyor"